Λουκιανου: Νεκρικοι Διάλογοι 02

Πλούτωνα – Μένιππου

ΚΡΟΙΣΟΣ: Δεν τον υποφέρουμε πια βρε Πλούτωνα τούτο τον σκύλο τον Μένιππο να ‘ναι με μας. Ή στείλ’τον αλλού ή στείλε μας να πάμε σ’ άλλο τόπο.
ΠΛΟΥΤΩΝ: Τι μπορεί να σας κάνει; Νεκρός είναι κι αυτός όπως κι εσείς.
ΚΡΟΙΣΟΣ: Όταν εμείς θρηνούμε και στενάζουμε, όταν θυμόμαστε πόσα είχαμε στον επάνω κόσμο, ο Μίδας χρυσάφι, ο Σαρδανάπαλος δόξα και μαλθακότητα κι εγώ τα πλούτια μου, αυτός μας εμπαίζει και μας βρίζει. Μας λέει γομάρια και καθάρματα κι όταν κλαίμε, αυτός τραγουδά και γενικά μας λυπεί όσο δε φαντάζεσαι.
ΠΛΟΥΤΩΝ: Τι είν’ αυτά που λένε Μένιππε;
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Αλήθεια λένε βρε Πλούτωνα. Τους σιχαίνομαι γιατί είν’ άχρηστα κουφάρια και παλιάνθρωποι. Δεν τους έφτανε που ζήσανε με τόσο κακό τρόπο, αλλά και πεθαμένοι θυμούνται και νοσταλγούν αυτό ακριβώς.
Καλαμπουρίζω με το δούλεμά τους.
ΠΛΟΥΤΩΝ: Μα δεν είναι φυσικό να λυπούνται; Χάσανε πάρα πολλά!
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Χάζεψες και συ Πλούτωνα; Επικροτείς τα παράπονά τους;
ΠΛΟΥΤΩΝ: Κάθε άλλο! Απλώς δε θέλω φασαρίες μεταξύ σας.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Λοιπόν ακούστε με σεις που ‘σασταν οι χειρότεροι ανάμεσα στους Λυδούς, τους Φρύγες και τους Ασσύριους, μάθετε πως εγώ δε θα σταματήσω όπου κι αν πάτε να σας ακολουθώ και να σας περιγελώ, να σας χλευάζω και να σας βρίζω.
ΚΡΟΙΣΟΣ: Αυτά δεν είναι βρισιές;
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Όχι. Βρισιές ήταν αυτά που κάνατε στη ζωή σας. Που θέλατε να σας προσκυνάνε λεύτεροι άνθρωποι και καλοπερνάγατε χωρίς να σκεφτόσαστε το τέλος. Από δω κι πέρα θα θρηνείτε καθώς θα θυμόσαστε όσα χάσατε.
ΚΡΟΙΣΟΣ: Εγώ, Θεέ μου, τα πολλά και μεγάλα χτήματα που ‘χα!
ΜΙΔΑΣ: Εγώ το χρυσάφι μου!
ΣΑΡΔΑΝΑΠΑΛΟΣ: Εγώ τη βόλεψή μου!
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Έτσι μπράβο. Εσείς να θρηνείτε κι εγώ να σας θυμίζω το γνώθι σ’ αυτόν. Είναι ότι πρέπει για τους οδυρμούς σας.

Βιογραφικό

Ήταν διακεκριμένος πολυγραφότατος σοφιστής και συγγραφέας του καιρού του, γεννημένος στη Συρία, το 120 μ. Χ. Έγραψε περισσότερα από 80 έργα, όλα δε στην Αττική διάλεκτο. Ταξίδεψε σ’ όλες σχεδόν τις χώρες του αρχαίου Ρωμαϊκού κράτους. Έμαθε τη ρητορική κι εργάστηκεν αρχικά ως δικηγόρος. Αργότερα όμως έγινε και σοφιστής, επιδεικνύοντας τη τέχνη του στα πανηγύρια και τις εορτές. Στη συνέχεια, γοητευμένος από τους πλατωνικούς, άρχισε να επιδίδεται και στη φιλοσοφία. Τα ωραιότερα από τα έργα του είναι γραμμένα διαλογικά, σ’ αυτά ειρωνεύεται (μαστιγώνοντάς τα), τα ελαττώματα της δεισιδαιμονίας, της τυπολατρίας των γραμματιζούμενων και της προσποίησης των ασχολούμενων με τη φιλοσοφία. Έτσι, αναδείχθηκε σε ικανότητα των ανθρώπινων παθών και αδυναμιών, που με το χλευασμό τους, επεδίωξε να τα θεραπεύσει ή έστω, σε σημαντικό βαθμό, να τα περιορίσει. Αναφέρεται ότι πέθανε, το 200 μ. Χ., σ’ ηλικία 80 ετών, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, υποφέροντας από ποδάγρα.

Πηγή:peri-grafis.com

Αρετούσα…

Σαν σήμερα θα γιόρταζε…

Λέγει του· «Nά, και βάλε το εις το δεξό σου χέρι,
σημάδι πως, ώστε να ζω, είσαι δικό μου Tαίρι.
Kαι μην το βγάλεις από ‘κεί, ώστε να ζεις και να’σαι,
φόρειε το, κι οπ’ σου το’δωκε, κάμε να τση θυμάσαι.

Kι ο Kύρης μου αν το βουληθεί να πάρει τη ζωή μου,
και δε μ’ αφήσει να χαρώ, σα θέλει η όρεξή μου,
φύλαξε την Aγάπη μας, κι ας είσαι πάντα ως ήσου’,
και με το δακτυλίδι μου πέρασε τη ζωή σου.

Tούτο για ‘δά είναι ο Γάμος μας, και τούτο μας-ε σώνει,
κάθε καιρό ό,τι ετάξαμεν, τούτο το φανερώνει.
Kι α’ δε θελήσει η μοίρα μας να σμίξομεν ομάδι,
η ψη σου ας έρθει να με βρει χαιράμενη στον αδη.

Χρόνια πολλά Αρετούσα…

Η Αγάπη …

Α! τι ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα,
αν είναι νά’ρθει θε να’ρθεί, δίχως να νοιώσεις από πού,
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα

θε να σου κλείσει απαλά με τ’ άσπρα χέρια της τα δυο
τα μάτια που κουράστηκαν τους δρόμους να κοιτάνε’
κι όταν, γελώντας, να της πεις θα σε ρωτήσει: «ποια είμαι εγώ;»
απ’ της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποια ‘ναι.

Δεν ωφελεί να καρτεράς! Αν είναι να’ρθει, θε να’ρθει’
κλειστά όλα να’ναι, αντίκρυ σου να στέκεται θα δεις ορθή
κι ανοίγοντας τα χέρια της πρώτη θα σ’ αγκαλιάσει.

Αλλιώς, κι αν είναι ολόφωτο το σπίτι για να την δεχτείς
κι έτσι ως την δεις τρέξεις σ’ αυτήν κι ομπρός στα πόδια της συρθείς,
αν είναι να’ρθει θε να’ρθει , αλλιώς θα προσπεράσει.

Κώστας Ουράνης

Καπνισμένο Τσουκάλι…

Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ’ όλες τις καρδιές, σ’ όλα τα χείλη.
‘Ετσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.
Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε,
«Τέτοια ποιήματα, σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα.»
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ’ τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.
…έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ
ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει

Γιάννης Ρίτσος: Καπνισμένο Τσουκάλι (απόσπασμα)

Λουκιανός: Νεκρικοί Διάλογοι 01

 

Χάροντας – Μένιππος – Ερμής

Το βαρκάκι του Χάροντα φτάνει στην όχθη της Αχερουσίας. Οι νεκροί βγαίνουν ένας-ένας πληρώνουν το ναύλο τους (έναν οβολό) στον Χάροντα και χάνονται δεξιά. Τελευταίος βγαίνει ο Μένιππος, που πάει να φύγει χωρίς να πληρώσει. Ο Χάρος τονς πιάνει από τον ώμο:

ΧΑΡΟΣ: Κατέβαινε, βρε καταραμένε, τον ναύλο!
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Δε πα’ να φωνάζεις Χάρε, όσο σ’ αρέσει.
ΧΑΡΟΣ: Πλέρωσε ρε σου λέω, για το ταξίδι που ‘καμες!
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Δε μπορείς να πάρεις από κάποιον που δεν έχει.*
ΧΑΡΟΣ: Καλά! Υπάρχει κάποιος που να μην έχει έναν οβολό;
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Αν είναι και κάνας άλλος, δε ξέρω. Εγώ πάντως δεν έχω.
ΧΑΡΟΣ: Βρωμιάρη. Θα σε πάω στον Πλούτωνα, αν δε πληρώσεις.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Κι εγώ θα σου ρίξω μία με το κουπί και θα σου σπάσω το κρανίο.
ΧΑΡΟΣ: Τζάμπα ταξίδεψες δηλαδής;
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Ο Ερμής, που με κουβάλησε ‘δω, να σε πλερώσει.
ΕΡΜΗΣ: Θα ‘πρεπε να πουληθώ ολάκερος αν ήταν να πλερώνω τους πεθαμένους.
ΧΑΡΟΣ: Δε θα το κουνήσω στιγμή από κοντά σου.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Αν είν’ έτσι, βγάλε όξω τη βάρκα και κάτσε. Μα δεν έχω μία! Τι θα πάρεις;
ΧΑΡΟΣ: Δεν ήξερες ρε, πως έπρεπε να ‘χεις το ναύλο;
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Το ‘ξερα και λοιπόν; Αφού δεν είχα μία, τι να ‘κανα; Να μη πέθαινα;
ΧΑΡΟΣ: Δηλαδή μόνο συ θα καυχιέσαι πως τη πέρασες τζάμπα;
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Ε όχι και τζάμπα ρε μάγκα! Νερά έβγαζα, κουπί τράβηξα και μόνο ‘γω απ’ όλους, δεν έκλαιγα!
ΧΑΡΟΣ: Αυτά δε περνάνε σε βαρκάρη! Πλέρωσε το ναύλο. Δε μπορεί να γίνει αλλιώς!
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Ε τότε γύρνα με πίσω…
ΧΑΡΟΣ: Ωραία τα λες. Να τις φάω κι από πάνω από τον Αιακό!
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Ε τότε μη μου κολλάς.
ΧΑΡΟΣ: Δείξε μου τι έχεις μες στο σακί;
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Λούπινα. Θες λιγάκι; Κι ένα πρόσφωρο.
ΧΑΡΟΣ: Από που μας κουβάλησες βρε Ερμή τούτο το κοπρόσκυλο; Το τι έλεγε στο ταξίδι δε περιγράφεται! Πείραζε και κορόϊδευε όλους τους άλλους κι ήταν ο μόνος που τραγουδούσε ενώ κείνοι θρηνούσανε.
ΕΡΜΗΣ: Δε ξέρεις Χάρε ποιον είχες στη βάρκα; Τον Μένιππο! ‘Ανθρωπος τελείως λεύτερος. Τίποτε δεν τονε νοιάζει!

Ο Μένιππος βρίσκει ευκαιρία που ο Χάρος μιλά με τον Ερμή και τη κοπανά…
ΧΑΡΟΣ: Αχ και να σε πιάσω καμιά φορά…

Ακούγετ’ η φωνή του Μένιππου από μακριά
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Αν με πιάσεις φίλε μου. Δυο φορές δε μπορείς να με πιάσεις.

*γνωστή φράση που ‘μεινε παροιμιώδης: Ούκ άν λάβοις παρά του μή έχοντος!

Βιογραφικό

Ήταν διακεκριμένος πολυγραφότατος σοφιστής και συγγραφέας του καιρού του, γεννημένος στη Συρία, το 120 μ. Χ. Έγραψε περισσότερα από 80 έργα, όλα δε στην Αττική διάλεκτο. Ταξίδεψε σ’ όλες σχεδόν τις χώρες του αρχαίου Ρωμαϊκού κράτους. Έμαθε τη ρητορική κι εργάστηκεν αρχικά ως δικηγόρος. Αργότερα όμως έγινε και σοφιστής, επιδεικνύοντας τη τέχνη του στα πανηγύρια και τις εορτές. Στη συνέχεια, γοητευμένος από τους πλατωνικούς, άρχισε να επιδίδεται και στη φιλοσοφία. Τα ωραιότερα από τα έργα του είναι γραμμένα διαλογικά, σ’ αυτά ειρωνεύεται (μαστιγώνοντάς τα), τα ελαττώματα της δεισιδαιμονίας, της τυπολατρίας των γραμματιζούμενων και της προσποίησης των ασχολούμενων με τη φιλοσοφία. Έτσι, αναδείχθηκε σε ικανότητα των ανθρώπινων παθών και αδυναμιών, που με το χλευασμό τους, επεδίωξε να τα θεραπεύσει ή έστω, σε σημαντικό βαθμό, να τα περιορίσει. Αναφέρεται ότι πέθανε, το 200 μ. Χ., σ’ ηλικία 80 ετών, στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, υποφέροντας από ποδάγρα.

Πηγή:peri-grafis.com

Άτιτλο….26/10/07…….02:45

Είπαν πολλοί πως ένοιωσαν το δράμα που περνάω

παρηγοριάς τα λόγια τους που βγαίνανε απ’το στόμα

μα την αλήθεια που γρικώ την ώρα που ξυπνάω

μόνο η δική μου η ψυχή κατέχει και το σώμα.

Κανέναν δε κατηγορώ κανέναν δε δικάζω

ίσως κι αυτοί βαρύ σταυρό να κουβαλάν στη πλάτη

μα λόγια τους πολλές φορές με κάνουν και στενάζω

και με πονάν όπως πονά μες τη πληγή τ΄αλάτι.

26/10/07…….02:45

O αϊτός και τα σπουργίτια …

Κάποτε ήταν ένας αϊτόπουλο που μεγάλωνε κάτω από τα βλέμματα και την προστασία μικρών σπουργιτιών …ονειρευόταν συνέχεια να πετά ελεύθερο πολύ ψηλά μα τα σπουργίτια φοβόντουσαν τα ύψη κι έτσι όποτε μιλούσε για τα όνειρά του , λέγανε συνέχεια πως αυτό δεν πρέπει να γίνει ποτέ νομίζοντας πως έτσι θα τον προστατέψουν…

Δεν άντεξε όμως πολύ και έφυγε και σαν άρχισε να νοιώθει τα φτερά του δυνατά …. άρχισε να πετά μόνος του ψηλά…ελεύθερος, περήφανα εκεί που η φύση τον είχε ταγμένο να είναι ….μα το μυαλό του βασάνιζε η σκέψη πως αντί όλοι πίσω του να χαίρονται …… ήταν μελαγχολικοί στεναχωρημένοι γιατί ο φόβος που είχαν για τα ύψη δε τους άφηνε να δουν πια ήταν η δική του ευτυχία και μαζί του να χαρούν κι αυτοί.

Ξέροντας ότι αυτός ήταν η αίτια που τα χαμόγελα είχαν λείψει από τα χίλια αυτών που τον μεγάλωσαν και μιας μικρής σπουργιτινας γύριζε που και που πίσω για να μπορεί να βλέπει τα χαμόγελα στα πρόσωπα τους …δεν άντεχε όμως πολύ και έφευγε ξανά για κει που η φύση του τον οδηγούσε ,,,

Μα στο πέταγμα του δεν είχε ποτέ καθαρό το μυαλό του …είχε πάντα στη σκέψη τη θλίψει που προκαλούσε σ’αυτούς που άφηνε πίσω και δε πρόσεχε τα αδίστακτα ανθρωποειδή που τον σημάδευαν από κάτω με τις κάννες στραμμένες πάνω του ….έτσι ήταν ένας εύκολος στόχος …λαβώθηκε πολλές φορές και πάντα πήγαινε σε μια ψηλή κορφή και έγλυφε τις πληγές του μέχρι που να γιάνουν και μετά συνέχιζε πάλι και πάλι και πάλι ….

Τελευταία φορά όμως τα σκάγια τον πέτυχαν στα φτερά …πολύ άσχημα… έμεινε μόνος και αβοήθητος σε κάποιο ξέφωτο να αργοπεθαίνει …. δεν άργησαν να τον δουν τα σπουργίτια που πετούσαν εκεί κοντά και τον πήραν στη φωλιά τους να τον φροντίσουν … δε σταμάτησαν όμως λεπτό να του λένε ακόμα και με τα βλέμματα τους …¨ειδές τι έπαθες θέλοντας να πετάς ψηλά¨? και σαν να έβγαινε από μέσα τους μια ικανοποίηση για αυτό που έπαθε …νιώθανε δικαιωμένοι για το ότι αυτοί τελικά είχαν όλο το δίκιο με το μέρος τους και ήταν μέγα λάθος να θέλησε να πετάξει ψηλά …. χωρίς να μπορούν να δουν τους πραγματικούς λόγους και να καταλάβουν γατί ήταν τόσο ευάλωτος και απρόσεκτος στο πέταγμά του ….

Σήμερα ο αϊτός είναι κουρνιασμένος σε μιαν άκρη …. στο βλέμμα του έχει μια μόνιμη θλίψει….και της ψυχής του ο πόνος σκεπάζει ότι είναι γύρο του …

Tο μόνο που τον κρατά στη ζωή τώρα πια …είναι οι μνήμες που έρχονται στο μυαλό του από το ελεύθερο εκείνο το περήφανο πέταγμα …

18/10/07……18:45

Αγαπώ θα πει χάνομαι…»

«Τι είναι η αγάπη;

Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη.

Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει.

Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.

Μα στην αγάπη είναι ένας.

Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν.

Το εγώ κι εσύ αφανίζονται.

Αγαπώ θα πει χάνομαι…»

Νίκος Καζαντζάκης